Λίστα αντικειμένων
Κλίκ για μεγέθυνση
Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Τιμόθεος (κατά κόσμον Λέανδρος) Αναστασίου γεννήθηκε στον Πύργο Ακράτας Αιγιαλείας στις 26 Ιουλίου 1861.
Στα αρχεία της Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιγιαλείας εμφανίζεται ως Αδελφός της Μονής αυτής κατά το έτος 1912.
Το έτος 1879 χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Επίσκοπο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Ευθύμιο Αλεξανδρόπουλο (1868 – 1899).
Το 1893 αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στο οποίο αμέσως κατόπιν ανακηρύχτηκε Διδάκτωρ.
Μαρτυρείται ότι κατά την παραμονή του στην Αθήνα την περίοδο εκείνη χρημάτισε ως διδάσκαλος των Βασιλοπαίδων στα Ανάκτορα.
Το έτος 1895 έλαβε το Βαθμό του Πρεσβυτέρου.
Στις 22 Μαΐου 1912 έλαβε τον Τρίτο Βαθμό της Ιερωσύνης και αμέσως μετά κατέλαβε τη θέση του εκλιπόντος από το 1911 προκατόχου του Χαρίτωνος Κανελλοπούλου, ως Επίσκοπος Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.
Κατ’ εντολή της Κυβερνήσεως που σχηματίστηκε στις 13 Ιουνίου 1917 κηρύχθηκαν έκπτωτοι και απομακρύνθηκαν από τους Θρόνους τους όλοι οι Επίσκοποι των λεγομένων «Παλαιών Χωρών» που είχαν συμμετάσχει στο «Ανάθεμα», την αντιβενιζελική πορεία της 12ης Δεκεμβρίου 1916 που διοργάνωσε η τότε Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με επικεφαλής τον τότε Μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητο Α΄. Στις 12 Οκτωβρίου 1917 ο Τιμόθεος απομακρύνθηκε από την Επισκοπή Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, ένεκα της συμμετοχής του στο «Ανάθεμα».
Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 και την αλλαγή του Πολιτεύματος, η Εκκλησία της Ελλάδος συνέταξε νέο Καταστατικό, σύμφωνα με το οποίο οι έως τότε Επισκοπές των «Παλαιών Χωρών» ονομάστηκαν Μητροπόλεις και οι απομακρυσθέντες κατά το 1916 Επίσκοποι επανέρχονται στους Θρόνους τους, αλλά ως Μητροπολίτες. Στις 16 Νοεμβρίου 1920 ο Τιμόθεος Αναστασίου αποκαταστάθηκε με απόφαση της Πολιτείας και στις 2 Ιανουαρίου 1923 Μείζων Σύνοδος επικύρωσε την αποκατάστασή του, ως Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.
Στις 12 Φεβρουαρίου 1931 παραιτήθηκε του Θρόνου. Σε πονημάτιο που συνέγραψε το ίδιο έτος υπό τον Τίτλο «Γράμμα παραινετικόν αποχαιρετιστήριον προς το Ποίμνιον αυτού», που εκδόθηκε στην Αθήνα από τις Εκδόσεις του Φοίνικος, εξηγεί πως για την παραίτησή του αιτία υπήρξε η κλονισμένη υγεία του.
Εκοιμήθη στις 30 Ιουλίου 1936.
Υπήρξε πολυγραφότατος. Συνοπτική επιλογή εκ των συγγραμμάτων του έχει ως ακολούθως: «Η αειπαρθενία της Θεοτόκου Μαρίας (Επί τη Εορτή των Χριστουγέννων)», εν Αθήναις, 1922, Τύποις Αδελφών Ιω. Κουβέλου - «Η Ένωσις των Εκκλησιών και οι Μάρτυρες της αληθείας Κληρικοί των οκτώ πρώτων αιώνων», Αθήναι 1934, Τύποις Τριών Ιεραρχών» - «Η Κυριακή Προσευχή εις επικλήσεις χαράς εννέα», εν Αθήναις 1909, εκ του Τυπογραφείου Αριστομένους
Διαλυσμά – «Ποιμαντικοί Λόγοι, πατριωτικά κηρύγματα, Επιστολαί και Εγκύκλιοι», εν Αθήναις 1913, εκ του Τυπογραφείου Παρασκευά Λεώνη - «Περιστατικά Ψυχολογήματα: Ηθογραφικαί εικόνες», εν Αθήναις, 1926, εκ του Τυπογραφείου των αδελφών Κούβελου. - «Το Κυριακόν: ερμηνευτικαί Μελέται και ηθικαί Ομιλίαι επί των Ευαγγελίων όλου του έτους και δώδεκα μεγάλων Εορτών», εν Αθήναις, 1927, εκ του Τυπογραφείου Παρασκευά Λεώνη – «Οι διανοούμενοι Έλληνες και Ελληνίδες και το Ευαγγέλιον», 1935, (Δίχως αναγραφή Εκδοτικού Οίκου και τόπου εκδόσεως) - «Κατά του πολέμου, υπέρ της ειρήνης», Εν Αθήναις, 1916, εκ του Τυπογραφείου Παρασκευά Λεώνη.
Ο Μακαριστός Τιμόθεος διήγε βίο ασκητικό, με απόλυτη προσήλωση στο Ποίμνιό του. Πέραν των πολλών συγγραμμάτων του, χάρη στη βαθιά θεολογική του κατάρτιση και το φυσικό χάρισμα που διέθετε, υπήρξε δεινότατος ομιλητής. Διασώζονται πλήθος αυτόγραφων χειρογράφων με σχεδιάσματα ομιλιών του.
Στο εύρος των δραστηριοτήτων του συγκαταλέγεται και η ίδρυση το 1914 του Φιλανθρωπικού Συλλόγου Κυριών Αιγίου «Ο Καλός Σαμαρείτης», με αδιάκοπο και ανύσταχτο φιλανθρωπική δραστηριότητα και παρουσία από της ιδρύσεώς του συνεχώς, έως και σήμερα. Κατά το έτος της ιδρύσεώς του εκδόθηκε στο Αίγιο «Τύποις Ιωάννου Ζαγκλίφα» ολιγοσέλιδο φυλλάδιο με το Καταστατικό του Συλλόγου.
Ο Μακαριστός Τιμόθεος αφήκε αναμνήσεις αγίου ανδρός. Υπήρξε φωτεινός πνευματικός σηματοδότης, ο άσβεστος φάρος και το ορόσημο για πολλούς εκ των κληρικών συνεργατών του παλαιότερων και νεότερων, που έτυχαν της ευλογίας να εργαστούν πλησίον του υπό τη σκέπη και την καθοδήγησή του. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Μακαριστός Πρωτοπρεσβύτερος, Διδάσκαλος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και Συγγραφεύς Παναγιώτης Παπαδόπουλος (1914 – 2003), Συνεφημέριος επί σειρά ετών στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Φανερωμένης Αιγίου. Ο μακαριστός πατήρ Παναγιώτης εμπνεόμενος από τον ενάρετο βίο του Αναστασίου συνέγραψε δύο πονήματα, το «Ο αριθμός της ειρήνης», Αίγιο 1987 και το «Ο Μέγας Αρχιερεύς και τα Δώδεκα μεγάλα Στάδια της προαγωγής της Ψυχής», Αίγιο 1995.
Στα αρχεία της Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιγιαλείας εμφανίζεται ως Αδελφός της Μονής αυτής κατά το έτος 1912.
Το έτος 1879 χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Επίσκοπο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Ευθύμιο Αλεξανδρόπουλο (1868 – 1899).
Το 1893 αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στο οποίο αμέσως κατόπιν ανακηρύχτηκε Διδάκτωρ.
Μαρτυρείται ότι κατά την παραμονή του στην Αθήνα την περίοδο εκείνη χρημάτισε ως διδάσκαλος των Βασιλοπαίδων στα Ανάκτορα.
Το έτος 1895 έλαβε το Βαθμό του Πρεσβυτέρου.
Στις 22 Μαΐου 1912 έλαβε τον Τρίτο Βαθμό της Ιερωσύνης και αμέσως μετά κατέλαβε τη θέση του εκλιπόντος από το 1911 προκατόχου του Χαρίτωνος Κανελλοπούλου, ως Επίσκοπος Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.
Κατ’ εντολή της Κυβερνήσεως που σχηματίστηκε στις 13 Ιουνίου 1917 κηρύχθηκαν έκπτωτοι και απομακρύνθηκαν από τους Θρόνους τους όλοι οι Επίσκοποι των λεγομένων «Παλαιών Χωρών» που είχαν συμμετάσχει στο «Ανάθεμα», την αντιβενιζελική πορεία της 12ης Δεκεμβρίου 1916 που διοργάνωσε η τότε Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με επικεφαλής τον τότε Μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητο Α΄. Στις 12 Οκτωβρίου 1917 ο Τιμόθεος απομακρύνθηκε από την Επισκοπή Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, ένεκα της συμμετοχής του στο «Ανάθεμα».
Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 και την αλλαγή του Πολιτεύματος, η Εκκλησία της Ελλάδος συνέταξε νέο Καταστατικό, σύμφωνα με το οποίο οι έως τότε Επισκοπές των «Παλαιών Χωρών» ονομάστηκαν Μητροπόλεις και οι απομακρυσθέντες κατά το 1916 Επίσκοποι επανέρχονται στους Θρόνους τους, αλλά ως Μητροπολίτες. Στις 16 Νοεμβρίου 1920 ο Τιμόθεος Αναστασίου αποκαταστάθηκε με απόφαση της Πολιτείας και στις 2 Ιανουαρίου 1923 Μείζων Σύνοδος επικύρωσε την αποκατάστασή του, ως Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.
Στις 12 Φεβρουαρίου 1931 παραιτήθηκε του Θρόνου. Σε πονημάτιο που συνέγραψε το ίδιο έτος υπό τον Τίτλο «Γράμμα παραινετικόν αποχαιρετιστήριον προς το Ποίμνιον αυτού», που εκδόθηκε στην Αθήνα από τις Εκδόσεις του Φοίνικος, εξηγεί πως για την παραίτησή του αιτία υπήρξε η κλονισμένη υγεία του.
Εκοιμήθη στις 30 Ιουλίου 1936.
Υπήρξε πολυγραφότατος. Συνοπτική επιλογή εκ των συγγραμμάτων του έχει ως ακολούθως: «Η αειπαρθενία της Θεοτόκου Μαρίας (Επί τη Εορτή των Χριστουγέννων)», εν Αθήναις, 1922, Τύποις Αδελφών Ιω. Κουβέλου - «Η Ένωσις των Εκκλησιών και οι Μάρτυρες της αληθείας Κληρικοί των οκτώ πρώτων αιώνων», Αθήναι 1934, Τύποις Τριών Ιεραρχών» - «Η Κυριακή Προσευχή εις επικλήσεις χαράς εννέα», εν Αθήναις 1909, εκ του Τυπογραφείου Αριστομένους
Διαλυσμά – «Ποιμαντικοί Λόγοι, πατριωτικά κηρύγματα, Επιστολαί και Εγκύκλιοι», εν Αθήναις 1913, εκ του Τυπογραφείου Παρασκευά Λεώνη - «Περιστατικά Ψυχολογήματα: Ηθογραφικαί εικόνες», εν Αθήναις, 1926, εκ του Τυπογραφείου των αδελφών Κούβελου. - «Το Κυριακόν: ερμηνευτικαί Μελέται και ηθικαί Ομιλίαι επί των Ευαγγελίων όλου του έτους και δώδεκα μεγάλων Εορτών», εν Αθήναις, 1927, εκ του Τυπογραφείου Παρασκευά Λεώνη – «Οι διανοούμενοι Έλληνες και Ελληνίδες και το Ευαγγέλιον», 1935, (Δίχως αναγραφή Εκδοτικού Οίκου και τόπου εκδόσεως) - «Κατά του πολέμου, υπέρ της ειρήνης», Εν Αθήναις, 1916, εκ του Τυπογραφείου Παρασκευά Λεώνη.
Ο Μακαριστός Τιμόθεος διήγε βίο ασκητικό, με απόλυτη προσήλωση στο Ποίμνιό του. Πέραν των πολλών συγγραμμάτων του, χάρη στη βαθιά θεολογική του κατάρτιση και το φυσικό χάρισμα που διέθετε, υπήρξε δεινότατος ομιλητής. Διασώζονται πλήθος αυτόγραφων χειρογράφων με σχεδιάσματα ομιλιών του.
Στο εύρος των δραστηριοτήτων του συγκαταλέγεται και η ίδρυση το 1914 του Φιλανθρωπικού Συλλόγου Κυριών Αιγίου «Ο Καλός Σαμαρείτης», με αδιάκοπο και ανύσταχτο φιλανθρωπική δραστηριότητα και παρουσία από της ιδρύσεώς του συνεχώς, έως και σήμερα. Κατά το έτος της ιδρύσεώς του εκδόθηκε στο Αίγιο «Τύποις Ιωάννου Ζαγκλίφα» ολιγοσέλιδο φυλλάδιο με το Καταστατικό του Συλλόγου.
Ο Μακαριστός Τιμόθεος αφήκε αναμνήσεις αγίου ανδρός. Υπήρξε φωτεινός πνευματικός σηματοδότης, ο άσβεστος φάρος και το ορόσημο για πολλούς εκ των κληρικών συνεργατών του παλαιότερων και νεότερων, που έτυχαν της ευλογίας να εργαστούν πλησίον του υπό τη σκέπη και την καθοδήγησή του. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Μακαριστός Πρωτοπρεσβύτερος, Διδάσκαλος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και Συγγραφεύς Παναγιώτης Παπαδόπουλος (1914 – 2003), Συνεφημέριος επί σειρά ετών στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Φανερωμένης Αιγίου. Ο μακαριστός πατήρ Παναγιώτης εμπνεόμενος από τον ενάρετο βίο του Αναστασίου συνέγραψε δύο πονήματα, το «Ο αριθμός της ειρήνης», Αίγιο 1987 και το «Ο Μέγας Αρχιερεύς και τα Δώδεκα μεγάλα Στάδια της προαγωγής της Ψυχής», Αίγιο 1995.
Facebook 
Instagram 
YouTube 