Προκάτοχοι Μητροπολίτες

Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Γεώργιος Πάτσης γεννήθηκε στον Πειραιά στις 16 Φεβρουαρίου 1903. Ο πατέρας του Κυριάκος καταγόταν από την Ύδρα και η μητέρα του Μαρία, το γένος Ανδρονίκου, από τα Κύθηρα.

Ολοκλήρωσε τη μαθητεία του στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, με την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο του Πειραιώς το 1920. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών απ’ όπου έλαβε πτυχίο το 1924. Τον επόμενο χρόνο διορίστηκε Καθηγητής των Θρησκευτικών Μαθημάτων στο Γυμνάσιο της Αίγινας. Το 1929 μετατέθηκε στο Β΄ Γυμνάσιο Πειραιώς όπου δίδαξε μέχρι το 1943.

Την 31η Μαΐου του έτους 1936 με εντολή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Α΄ Παπαδοπούλου χειροτονήθηκε Διάκονος και αμέσως μετά κατά την ίδια ημέρα Πρεσβύτερος, από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Χριστουπόλεως Ιάκωβο.

Τοποθετήθηκε στη συνέχεια ως Ιερατικός Προϊστάμενος και Ιεροκήρυκας στον Ενοριακό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Πειραιώς.

Συνδέθηκε με πνευματική φιλία με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό Παπανδρέου, όταν εκείνος περιορίστηκε εξόριστος και φρουρούμενος από το 1938 έως το 1941 στην Ιερά Μονή Φανερωμένης Σαλαμίνος.

Μετά την εναπόδειξη του Δαμασκηνού Παπανδρέου ως Αρχιεπισκόπου και την επάνοδό του στο Θρόνο των Αθηνών, ο Γεώργιος Πάτσης χειροτονήθηκε στις 18 Απριλίου 1943 στον Καθεδρικό Ναό της Πρωτευούσης Επίσκοπος με τον Τίτλο τού Σταυρουπόλεως, από τον ίδιο τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος και την Ιερά Σύνοδο.

Ορίστηκε στη συνέχεια ως εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού στη γενέτειρά του, τον Πειραιά. Μετά την ανάληψη των καθηκόντων του διακόνησε με ζέση και αυταπάρνηση τον πειραϊκό λαό που δοκιμαζόταν κατά τη διάρκεια της Κατοχής από το λιμό και τους συνεχείς εναέριους βομβαρδισμούς του λιμανιού και της πόλεως.

Κατά τη δύσκολη εκείνη περίοδο διορίστηκε Γενικός Επιθεωρητής του Εθνικού Οργανισμού Χριστιανικής Αλληλεγγύης, φορέα που είχε συστήσει στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός με παραρτήματα σε πολλά μέρη της Ελλάδος και με αρμοδιότητα τη μέριμνα για την εξεύρεση και την προώθηση τροφίμων στους δεινοπαθούντες Έλληνες.

Την 20ή Ιουνίου 1952 εξελέγη Μητροπολίτης Θήρας.

Στις 8 Νοεμβρίου 1956 μετατέθηκε στη Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, όπου διαδέχθηκε τον από της 24ης Αυγούστου ιδίου έτους κοιμηθέντα Αγαθόνικο Παπασταματίου. Κατά την Ενθρόνιση του Γεωργίου στο Αίγιο που έγινε την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 1956, ο Θεολόγος Καθηγητής Λυκειάρχης Σωτήριος Ι. Μεντζελόπουλος, κατοπινός φίλος και συνεργάτης του Μακαριστού, τον υποδέχτηκε, πρώτος αυτός, εκ μέρους της τοπικής Εκκλησίας και του Δήμου, με την προσφώνηση Πανηγυρικού Λόγου.

Κατά το πρώτο έτος της Ποιμαντορίας του ο Γεώργιος διέμεινε στην επί της οδού Μητροπόλεως και Αράτου οικία Αρβανίτη, μέχρι την ολοκλήρωση των εργασιών της επανοικοδομήσεως τού επί της Μελετοπούλων Μητροπολιτικού Μεγάρου, η νέα διαμόρφωση του οποίου είχε ξεκινήσει από τον αείμνηστο προκάτοχό του Αγαθόνικο.

Ίδρυσε νέες Ενορίες και μερίμνησε για την ανέγερση σε αυτές Ιερών Ναών, όπως των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και Αγίας Θεομήτορος Άννης στον Προσφυγικό Συνοικισμό Αιγίου, του Αγίου Αλεξίου στα Σταφιδάλωνα Αιγίου, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Καλλιθέα Αιγίου και της Αγίας Μαρίνης στο προάστιο του Αιγίου Μυρτιά.

Ποίμανε με γνώμονα τις αρετές τού χαρακτήρα του, την πραότητα, τη σύνεση, τον ένθερμο ζήλο και την καλοσύνη αλλά και τις διοικητικές αρετές που διέθετε, τις οποίες έθεσε στην αναδιοργάνωση όλων των Ιστορικών Μονών των δύο Θεοσώστων Επαρχιών της Ιεράς Μητροπόλεως.

Συνέβαλε στην αναδιοργάνωση του τότε Γηροκομείου – Ασύλου Ανιάτων Αιγίου (σήμερα, Κέντρο Αποκαταστάσεως Χρονίων Παθήσεων) χάρη στην οικονομική ενίσχυση που πέτυχε εκ μέρους της Κυβερνήσεως, με την προσθήκη δύο νέων πτερύγων στο υπάρχον κτήριο.

Κατά τη διάρκεια της Ποιμαντορίας του χρημάτισε πολλάκις ως Συνοδικός και Μέλος των Εργασιών της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ενώ κατά τα έτη 1962 και 1963 διορίστηκε Αντιπρόεδρος αυτής. Κατά τα έτη 1959 και 1960 χρημάτισε ως διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Διοικήσεως και Διαχειρίσεως της Εκκλησιαστικής Περιουσίας.

Κατά τη μεταβατική περίοδο της Μεταπολιτεύσεως διορίστηκε, ως ο παλαιότερος κατά ιεραρχία Μητροπολίτης, Τοποτηρητής του Αρχιεπισκοπικού Θρόνου των Αθηνών.

Ο Μακαριστός Γεώργιος Πάτσης τιμήθηκε από την Εκκλησία και την Πολιτεία με πολλές διακρίσεις, ανάμεσα στις οποίες το Παράσημο του Παναγίου Τάφου, ο Ταξιάρχης του Φοίνικος, το Μετάλλιο των Εξαιρέτων Πράξεων και του Ερυθρού Σταυρού.

Στις 23 Απριλίου 1978 (ημερομηνία της ονομαστικής του εορτής που ωστόσο για το έτος εκείνο συνέπεσε με την Κυριακή των Βαΐων) νωρίς το πρωί κι ενώ ετοιμαζόταν να μεταβεί στον Μητροπολιτικό Ναό της Φανερωμένης Αιγίου για να χοροστατήσει στη Θεία Λειτουργία, εκοιμήθη από αιφνίδιο ανεύρυσμα της αορτής.

Την προηγούμενη Κυριακή 16 Απριλίου, κατά τον τελευταίο Κατανυκτικό Εσπερινό του έτους εκείνου που έλαβε χώρα στο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Τρυπητής, ο Γεώργιος Πάτσης ανέσυρε από τον δικό του τράχηλο το Αρχιερατικό του Εγκόλπιο, το οποίο στη συνέχεια εναπέθεσε στον τράχηλο του προσκαλεσμένου επισήμου ομιλητού της Ακολουθίας Θεοφιλεστάτου Αμβροσίου Λενή (τότε Τιτουλαρίου Μητροπολίτου της Πάλαι Ποτέ Διαλαμψάσης Επισκοπής Ταλαντίου) προχειρίζοντάς τον με τη θαυμαστή, διορατική και μεταφυσική αυτή ενέργεια ως τον άξιο διάδοχό του.