Τοπική Αγιολογία

Ο Όσιος Χριστοφόρος (κατά κόσμον Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος) γεννήθηκε το 1770 στο χωριό Άρμπουνας της Επαρχίας Καλαβρύτων και αρχικά εργαζόταν ως κρεοπώλης. Όταν πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο, μόνασε αρχικά στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, ενώ αργότερα ασκήτεψε σε καλύβι κοντά στο χωριό του. Έμεινε στην απομόνωση για περίπου 20 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έμαθε γραφή και ανάγνωση, ενώ σε ηλικία 80 ετών πήρε την απόφαση να κηρύξει. Κυρίως κήρυττε εναντίον της μοιχείας και της κλοπής, και υπέρ της προσευχής. Μέσα από τα κηρύγματά του καυτηρίαζε την πολιτική της βαυαρικής διακυβέρνησης στη χώρα και γι’ αυτό ο Βασιλιάς Όθων υπέγραψε διάταγμα για τον περιορισμό του Παπουλάκου σε μοναστήρι. Στις 21 Ιουνίου 1852 συνελήφθη από τον στρατό, ύστερα από προδοσία, και μεταφέρθηκε στις φυλακές του Ρίου, όπου έμεινε δύο χρόνια στην απομόνωση. Το 1854 εξορίστηκε στη Μονή Παναχράντου της Άνδρου, όπου απεβίωσε στις 18 Ιανουαρίου 1861 σε ηλικία 91 ετών και ετάφη εκεί.

Στις 29 Αυγούστου 2024 κατετάγη, με απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στις δέλτους των Αγίων της Εκκλησίας μας.

Η απόφαση της Αγιοκατατάξεως του Μοναχού Χριστοφόρου του “Παπουλάκου”, ο οποίος θυσιάσθηκε και μαρτύρησε για την Ορθοδοξία, οφείλεται, κατ’ αρχάς, στις ενέργειες του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, οι οποίες ανέδειξαν τη νέα οσιακή αυτή μορφή της Θεοσώστου Επαρχίας μας.

Σύμφωνα με τη σχετική Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη, ο Όσιος Χριστοφόρος ο “Παπουλάκος” θα μνημονεύεται μετά των Αγίων της Εκκλησίας κατά την ημέρα της κοιμήσεως αυτού, δηλαδή την 18η Ιανουαρίου κάθε έτους